هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک های دلبستگی، حمایت اجتماعی و سبک های مقابله ای با تاب آوری روان شناختی در افراد دارای تجربه سوگ بود. جامعه پژوهش حاضر را سوگواران شهر اردبیل تشکیل می دادند که از این جامعه، ۲۵۰ سوگوار به روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند.
ابزار این پژوهش را پرسشنامه سرمایه های روانشناختی لوتانز (۲۰۰۶)، مقیاس سبک های دلبستگی هازان و شیور (۱۹۸۷)، پرسشنامه ی حمایت اجتماعی زیمن و همکاران (۱۹۹۸) و پرسشنامه ی سبک های مقابله ای آدیسون و همکاران (۲۰۰۷) تشکیل دادند. داده ها به وسیله نرم افزار آماری SPSS۲۲ و ایموس با روش آماری همبستگی و تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که اثر مستقیم سبک های دلبستگی بر تاب آوری روان شناختی در افراد دارای تجربه سوگ معنی دار نیست. اثر مثبت و مستقیم حمایت خانواده بر تاب آوری افراد دارای تجربه سوگ مورد تایید قرار گرفت، اما اثر حمایت دوستان و دیگران بر تاب آوری مورد تایید قرار نگرفت. همچنین اثر مثبت و مستقیم سبک مقابله متمرکز بر مشکل با تاب آوری افراد سوگوار مورد تایید قرار گرفت.
همچنین، یافته ها نشان داد که سبک دلبستگی ایمن، سبک دلبستگی دوسوگرا و حمایت اجتماعی از طریق سبک های مقابله ای بر تاب آوری سوگواران اثر غیرمستقیم دارند.
به طور کلی نتایج نشان می دهد که مدل پژوهش مبنی بر رابطه سبک های دلبستگی، حمایت اجتماعی و سبک های مقابله ای بر تاب آوری روان شناختی در افراد دارای تجربه سوگ از برازش مطلوب برخوردار است.
