با توجه به افزايش جمعيت سالمندان توجه به سلامت روان آنها حائز اهميت مي باشد. در نتيجه اولين گام در دستيابي به جامعه سالمندي سالم و فعال، شناخت وضعيت سالمندان در ابعاد جسمي، روانشناختي و اجتماعي است .
هدف : اين پژوهش به منظور بررسي رابطه بين خوش بيني و نشاط ذهني با ميانجيگري تاب آوري انجام گرفت. طرح اين پژوهش از لحاظ هدف جز تحقيقات كاربردي و از لحاظ اجرا جز تحقيقات توصيفي – همبستگي بود.
روش :جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه سالمندان شهر سنندج بود كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس ۲۰۰ نفر انتخاب گرديد. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه خوش بيني شيير و كارور پرسشنامه نشاط ذهني ريان و فردريك و پرسشنامه تاب آوري كونور و ديويدسون استفاده گرديد تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل مسير انجام گرفت.
يافته ها: يافته هاي اين پژوهش تاييدي بر تحقيقات قبلي است و داراي تلويحات كاربردي در زمينه آموزش روانشناسي مثبت در دوره سالمندي مي باشد .
نتيجه گيري: نتايج اين آزمون نشان داد كه خوش بيني هم مستقيم و هم غير مستقيم اثر مثبتي بر نشاط ذهني دارد. همچنين اثر تاب آوري بر نشاط ذهني معني دار است (۰/۰۵?P).
رابطه بين خوش بيني و نشاط ذهني با نقش واسطه اي تاب آوري درسالمندان
