ظهور کووید ۱۹ و پیامدهای آن منجر به ترس، نگرانی و اضطراب در بین افراد در سراسر جهان شده است.
هدف: هدف از این پژوهش بررسی نقش تاب‌آوری در پیش‌بینی آسیب پذیری روانی است.
روش: این مطالعه از نوع توصیفی بوده و جامعه، کارکنان دانشگاه آزاد بیرجند در سال ۱۳۹۹ بود.
۱۲۳ نفر بر اساس جدول مورگان، به عنوان نمونه به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و پرسشنامه‌ها شامل تاب‌آوری کونور و دیویدسون و نشانگان روانی بود.
برای تجزیه و تحلیل داده‌ها علاوه بر میانگین و انحراف معیار، آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده و تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام شد.
یافته‌ها: بین نمره کلی تاب‌آوری با آسیب‌پذیری روانی رابطه معنی‌داری وجود دارد.
در بین خرده مقیاس‌ها هم به ترتیب؛ افسردگی (۰/۶۴۷-=r)، حساسیت در روابط متقابل (۰/۵۵۳-=r)، وسواس (۰/۵۰۳-=r)، اضطراب (۰/۴۹۷-=r) و پرخاشگری (۰/۴۷۴-=r) بیشترین همبستگی با تاب‌آوری را داشتند (P<۰/۰۰۱).
همچنین نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که تاب‌آوری توانست به طور کلی ۴۰ %میزان آسیب پذیری روانی و خرده مقیاس‌های آن را پیش بینی کند (P<۰/۰۰۱).
نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که افزایش تاب‌آوری می‌تواند به کاهش خرده مقیاس‌های آسیب‌پذیری روانی افراد منجر شود.
همچنین می‌توان از نتایج این مطالعه برای تشخیص میزان آسیب‌های روانشناختی ناشی از بحران پاندمی کووید ۱۹ در کارکنان دانشگاه آزاد بیرجند و برنامه‌ریزی جهت انجام مداخلات روان‌شناسی لازم در این گروه هدف استفاده کرد.
بررسی نقش تاب‌آوری در پیش‌بینی آسیب پذیری روانی
