تاب آوری بلایا چیست و چگونه ایجاد میشود ؟ تاب‌آوری در برابر بلایا توانایی یک سیستم، یا جامعه در معرض خطر برای مقاومت، جذب، سازگاری، سازگاری، تغییر و بازیابی از اثرات یک خطر به موقع و کارآمد است.
این شامل آماده سازی و برنامه ریزی برای، جذب، بهبودی و سازگاری موفقیت آمیزتر با رویدادهای نامطلوب است.
ابعاد مهم تاب آوری در برابر بلایا عبارتند از:
– حفظ همان ساختار اولیه و شیوه های عملکرد، ظرفیت خودسازماندهی و ظرفیت سازگاری با استرس و تغییر یا تخریب پیش آمده.
– پیشگیری، مقاومت و بازیابی صدمات واثرات مضر مخاطرات طبیعی بر افراد، اماکن و محیط طبیعی.
– ایمن نگه داشتن خود و خانواده از آسیب، سازگاری با تغییرات، متکی بودن به خود و یادگیری از تجربه برای آمادگی بهتر.
ایجاد تاب‌آوری در برابر بلایا نیازمند سرمایه‌گذاری در زمان و منابع قبل از رویداد است، نه اینکه منتظر وقوع یک رویداد و پرداخت هزینه برای آن بعد از آن باشیم.
تاب اوری در برابر بلایا فرآیندی مستمر از شناسایی خطرات، ارزیابی ریسک ها، توسعه و اجرای استراتژی های مدیریت ریسک و ارزیابی مجدد منظم این استراتژی ها می باشد.
برای ایجاد تاب‌آوری در برابر بلایا، جوامع می‌توانند اقدامات و ابتکارات مختلفی را اجرا کنند:
1. سرمایه گذاری در سیستم های هشدار اولیه و ایجاد ظرفیت : جوامع می توانند آمادگی خود را با سرمایه گذاری در سیستم های هشدار اولیه، طرح های آمادگی در برابر بلایا و تلاش های ظرفیت سازی افزایش دهند.
2. چارچوب تاب آوری جامعه: اجرای یک قانون و چارچوب جامع که بر درک آسیب پذیری و نقاط ضعف جامعه، بسیج اعضای جامعه و ایجاد برنامه های هدفمند تاب آوری تمرکز دارد، بسیار مهم است. این چارچوب باید ذینفعان مختلفی مانند دولت‌های محلی، ساکنان جامعه، کسب‌وکارها، سازمان‌های غیردولتی، مؤسسات دانشگاهی و غیره را درگیر کند و بر رویکرد چندبخشی، مشارکتی و مشارکتی برای ایجاد تاب‌آوری تأکید کند.
3. ایجاد تاب آوری سازمانی : سازمان های مختلف باالاخص آنها که سروس و خدمات اجتماعی ارایه میدهند نقشی حیاتی در تاب آوری در برابر بلایا دارند. آنها می توانند با انجام اقداماتی مانند رهبری قوی و موثر در بحران، ارتباط با سازمانها و شبکه های محلی، درک ریسک ها، مدیریت موثر ریسک ها، آماده سازی برای ایمن نگه داشتن افراد و بهبود مستمر برنامه های آمادگی، تاب اوری اجتماعی در برابر بحران را توسعه دهند.
4. مشارکت و هدایت ذینفعان: ایجاد تاب آوری در برابر بلایا نیازمند مشارکت در بخش هایی مانند بهداشت، آموزش، محیط زیست و کشاورزی است. تعامل با ذینفعان در سطوح مختلف، از جمله دولت‌های محلی، مؤسسات علمی، نمایندگان مجلس، و دست اندرکاران جامعه، برای کاهش خطرات و افزایش تاب‌آوری جامعه ضروری است.
5. آگاهی، تعهد و رویکرد ساختارمند و تشکیلاتی: جوامع باید نسبت به ریسک، تعهد همه ذینفعان برای ایجاد تغییر و رویکردی ساختاریافته برای ایجاد تاب آوری داشته باشند. این شامل درک تاب آوری، واکنش مؤثر به خطرات بلایا و اتخاذ یک رویکرد کل نگر برای کاهش خطر بلایا است.
بنظر میرسد با ترکیب این راهبردهایی از این دست جوامع می‌توانند توانایی خود را برای مقاومت، جذب، سازگاری با اثرات بلایا و بازیابی از آن تقویت کنند و در نهایت تاب‌آوری را در برابر بلایا افزایش دهند.
