کارگاه روان شناسی تاب آوری برای والدین کودکان کم شنوا و ناشنوا
کارگاه روان شناسی تاب آوری برای والدین کودکان کم شنوا و ناشنوا
کارگاه روان شناسی تاب آوری برای والدین کودکان کم شنوا و ناشنوا به همت بخش ناشنوایان کتابخانه مرکزی تبریز برگزارشد
به گزارش روابط عمومی اداره کل کتابخانههای عمومی آذربایجان شرقی، بخش ناشنوایان کتابخانه مرکزی تبریز با همکاری انجمن ناشنوایان استان و کانون تخصصی مشاوره و مددکاری دبیرخانه کانون های خدمت رضوی، کارگاه روانشناسی تاب آوری والدین کودکان کم شنوا و ناشنوا را برگزار کرد.
در این کارگاه مطالبی در مورد عوامل استرس زای والدین در مواجه با کودکان معلول و نحوه مقابله با استرس و فشار های روانی توسط معصومه راشد دکترای مدیریت و روانشناسی و عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان تدریس شد.
اسلام یزدانی، رئیس انجمن ناشنوایان استان آذربایجان شرقی نیز ضمن اشاره به اهمیت کتاب و کتابخوانی در برطرف نمودن نیازهای اطلاعاتی و فرهنگی ناشنوایان و کم شنوایان، بر ارتباط دوسویه و مداوم انجمن ناشنوایان و کتابخانه مرکزی تاکید کرد.
گفتنی است در انتهای این کارگاه آموزشی، حاضرین از بخش های مختلف کتابخانه مرکزی تبریز بازدید کرده و با انواع ارائه خدمات کتابخانه ای برای ناشنوایان و کم شنوایان آشنا شدند.
انتظار میرود در طرح کلان فرهنگ وعدالت اجتماعی، ایده آل و واقع گرایی حقوق جوانان ناشنوا توسط بند آموزش معلولان مورد حمایت قرار گیرد.
حقوق جوانان ناشنوا روی نیازهای آموزشی دانشجویانی تاکید میکند که به لحاظ فرهنگی متفاوت هستند و تضمین میکند که وقتی در محیط محدود کننده قرار داده میشوند، خدمات اضافی به آنها داده شود.بر اساس قانون، باید به دانشجویان ناشنوا و کسانی که گوش سنگینی دارند، سرویسها و خدماتی مثل مترجمان زبانهای اشاره، اصلاحات امتحانی و افرادی که یادداشت بر میدارند، ارائه داد تا بتوانند در کلاس ها مشارکت کاملی داشته باشند.
آنها حق شرکت در برنامه ریزی فردی آموزشی را دارند، برنامه ایی که بر اساس سنجش، هر دانشجوی ناشنوا بتواند سرویسها و خدمات مناسب آموزشی را در اختیار داشته باشد و تضمین شود که خدمات و تسهیلات مکمل نیازهای آکادمیک آنها را برطرف میکند.این مسئله فرهنگ کلانی را پیشنهاد میکند که سازگاری مثبت را با چالشهای ناشنوایی امکانپذیر ساخته و تسهیل میکند.
درعمل، مقررات و حقوق جوانان ناشنوا در مدارس آمریکایی کاملا پیاده نمیشود و منجر به آثار منفی میشود، به این دلیل که محیطی با کمترین محدودیت، اغلب به معنای آن است که کودکان ناشنوا باید در محیطهای عمومی درس بخوانند، مدارس عمومی که نمی توانندحمایتهای اجتماعی لازم را فراهم کرده و یا از زبانی بصری استفاده کنند که در مدارس ویژهی ناشنوایان امکان آن فراهم است. با توجه به یافته های رمزی، این نکته مایه نگرانی است که کودکان ناشنوایی که در مدارس عمومی درس میخوانند، انزوا و مشکلاتی را تجربه میکنند.