پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تاب‌آوری روانشناختی براساس حمایت اجتماعی و سبک دلبستگی با میانجی‌گری خودکارآمدی و معنا در زندگی انجام شد.
روش پژوهش از نوع همبستگی بود که به‌منظور بررسی روابط بین متغیرهای پژوهش از مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شد.
از بین دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه اصفهان، تعداد ۳۰۰ نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند.
به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک‌شدۀ زیمت و همکاران، پرسشنامۀ سبک دلبستگی هازن و شیور، پرسشنامۀ خودکارآمدی شوارزر و جروسام و پرسشنامۀ معنا در زندگی استگر و همکاران استفاده شد.
نتایج نشان دادند تاب‌آوری روانشناختی به‌صورت مستقیم با حمایت اجتماعی، سبک دلبستگی ایمن، خودکارآمدی و معنا در زندگی پیش‌بینی‌پذیر است.
همچنین تاب‌آوری روانشناختی با حمایت اجتماعی به‌صورت غیرمستقیم و از طریق خودکارآمدی و معنا در زندگی پیش‌بینی می‌شود.
به علاوه، نتایج نشان دادند تاب‌آوری روانشناختی با سبک دلبستگی ایمن به‌صورت غیرمستقیم ازطریق خودکارآمدی پیش‌بینی می‌شود؛ ولی ازطریق معنا در زندگی پیش‌بینی‌پذیر نیست
پیش‌بینی تاب‌آوری روانشناختی
براساس حمایت اجتماعی و سبک دلبستگی با میانجی‌گری خودکارآمدی و معنا در زندگی
