مقدمه: کروناویروس‌ها خانواده بزرگی از ویروس‌ها و زیر مجموعه کروناویریده هستند که از ویروس سرماخوردگی معمولی تا عامل بیماری‌های شدیدتری همچون سارس، مرس و کووید ۱۹ را شامل می‌شود.
هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه‌ای راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و نگرانی در رابطه بین تاب آوری و اضطراب ابتلاء به کووید-۱۹ بود.
روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام ساکنان شهر کرج در بهار سال ۱۳۹۹ بود که از میان آن‌ها ۳۶۰ نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس آنلاین انتخاب شدند.
ابزار پژوهش شامل مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)؛ پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا مایر و همکاران (۱۹۹۰)؛ پرسشنامه گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱)؛ مقیاس اضطراب بیماری کرونا علی‌پور و همکاران (۱۳۹۸) بود.
جهت تحلیل داده‌ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد رابطه مستقیم بین تاب آوری با راهبردهای مثبت (۲۷۸/۰=β، ۰۱۰/۰=P) و منفی (۲۳۲/۰-=β، ۰۱۰/۰=P) تنظیم شناختی هیجان و نگرانی (۴۵۱/۰-=β، ۰۱۵/۰=P) معنادار بود.
رابطه مستقیم بین تاب آوری (۳۹۰/۰-=β، ۰۴۰/۰=P)، راهبردهای مثبت (۲۷۰/۰-=β، ۰۰۶/۰=P) و منفی (۲۰۰/۰=β، ۰۰۳/۰=P) تنظیم شناختی هیجان و نگرانی (۲۲۶/۰=β، ۰۰۶/۰=P) با اضطراب ابتلاء به کووید-۱۹ معنادار بود.
رابطه غیرمستقیم بین تاب آوری (۱۷۸/۰-=β، ۰۰۷/۰=P) با اضطراب ابتلاء به کووید-۱۹ معنادار بود.
نتیجه‌گیری: افرادی که از تاب آوری چندان بالایی برخوردار نیستند در مواجه با احتمال بالای ابتلاء به ویروس کووید-۱۹، مستعد نگرانی درباره ابتلاء به این ویروس و متوسل شدن به راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان هستند که بر اضطراب ابتلاء به کووید-۱۹ می‌افزاید.
نقش واسطه‌ای راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و نگرانی در رابطه بین تاب آوری و اضطراب ابتلاء به کووید
