هدف این پژوهش تعیین اثربخشی معنادرمانی بر تاب آوری و خردمندی دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی بود.
روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود.
جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دختران فراری و یا بدسرپرست سازمان بهزیستی در مراکز نگهداری شهر تهران در نیمه اول سال ۱۳۹۹ بودند
که به روش نمونه گیری دردسترس از بین افراد واجد شرایط تعداد ۴۰ نفر وارد مطالعه شده و در دو گروه ۲۰ نفری (گروه آزمایش و گروه در انتظار درمان) به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند.
گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت درمان معنادرمانی قرار گرفتند.
ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون ۲۰۰۳ (CD-RIS) و مقیاس خردمندی (WS) (اشمیت و همکاران، ۲۰۱۲) بود.
تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم‌افزار SPSS و با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام گرفت.
براساس یافته های پژوهش مداخله معنادرمانی بر افزایش تاب آوری (۰۱/۰p<) و خردمندی (۰۱/۰p<) در دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی تأثیر معناداری داشت.
نتایج حاصله براهمیت به کارگیری این روش درمانی در مراکز نگهداری و سایر مراکز مرتبط با این دختران از سوی روانشناسان آن مراکز تأکید دارد.
اثربخشی معنادرمانی بر خردمندی و تاب‌آوری دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزیستی
