پیش بینی سطح تاب آوری دانشجویان

پیش بینی سطح تاب آوری دانشجویان بر اساس مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی

هدف از پژوهش حاضر پیش‌بینی سطح تاب‌آوری دانشجویان بر اساس مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی بود.

بنابراین تعداد ۲۹۲ دانشجوی دختر و پسر دانشگاه شهید بهشتی تهران به‌ عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسش‌نامه‌های تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، مراحل تغییر رفتار تمرینی (کاردینال، ۱۹۹۷) و خودکارامدی (شوارتز، ۱۹۹۹) را تکمیل نمودند.

نتایج نشان داد که بین دانشجویان از نظر سطح تاب‌آوری و خودکارامدی در مراحل مختلف تغییر رفتار، تفاوت معنی‌داری وجود دارد و دانشجویان در مراحل بالاتر (عمل و ثبات) دارای تاب‌آوری و خودکارامدی بالاتری هستند.

همچنین نتایج نشان داد بین مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی با سطح تاب‌آوری همبستگی مثبت معنی‌داری وجود دارد.

در نهایت، دو متغیر مراحل تغییر رفتار و خودکارامدی پیش‌بینی‌کننده معنی‌دار سطح تاب‌آوری بودند.

می‌توان فعالیت‌بدنی و تمرین منظم را محیطی تاب‌آفرین دانست که پرداختن به آن منجر به ایجاد برخی از ویژگی‌های تاب‌آوری می‌شود.

پیش بینی سطح تاب آوری دانشجویان بر اساس مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی