تاب آوری سازمانی در برابر فساد
تاب آوری سازمانی در برابر فساد
پژوهش حاضر با هدف معرفی مفهوم تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد، انجام شده است.
در این پژوهش با روش کیفی تحلیل مفهوم با رویکرد هدف‌محور، سعی شد تا با استفاده از مفاهیم موجود و استدلال استفهامی، مفهوم تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد شکل داده شود.
برای این منظور، در منابع علمی Google Scholar, Science Direct, Web of Science و پایگاه‌های علوم انسانی و جهاد دانشگاهی، مقالات منتشرشده بعد از سال ۲۰۰۰ که در متن آنها واژه‌های تاب‌آوری سازمانی، فساد، Organizational Resiliencce و Corruprion بود، انتخاب شد.
سپس از ترکیب کلیدواژه Corruptoin با کلیدواژه‌های Anti, Fight, Combat, Curb, Reduce, Prevent, Control, Resistence مقالات، محدود شد.
درادامه با مطالعه چکیده مقالات، تعداد ۳۹ مقاله مرتبط شناسایی و به‌طورکامل مطالعه شد.
بررسی‌ها نشان داد تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد با مفاهیم کاهش فساد، ضدفساد، مقابله با فساد، پیشگیری از فساد، کنترل فساد و مقاومت در برابر فساد؛ مرتبط ولی با آنها تفاوت دارد.
اجزای تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد عبارتند از: پیش‌دستی، پایش، پاسخ، بازسازی وجهه سازمانی و مدیریت مشروعیت، انسجام دوباره و یادگیری. تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد، یک فراقابلیت یعنی مجموعه‌ای از توانایی‌ها و اقدامات برای قبل، حین و بعد از فساد است.
سازمان تاب‌آور، به رویدادهای فساد، فرایندهای فسادزا و فرهنگ سازمانی زمینه‌ساز فساد توجه دارد.
تاب‌آوری سازمانی در برابر فساد
بنا بر همین گزارش از خانه تاب آوری فساد سازمانی یک پدیده مخرب است که در سازمان‌های دولتی یا وابسته به دولت رخ می‌دهد.
این نوع فساد از بهره‌برداری از قدرت و توان سازمانی برای کسب منافع مالی فردی یا گروهی نشأت می‌گیرد این فعالیت‌ها با هدف‌های شخصی و سازمانی در تضاد است و دلایل آن متنوع است که شامل تنگناهای اقتصادی، ویژگی‌های فرهنگی، ناکارآمدی قوانین و مقررات، و ویژگی‌های فردی کارکنان می‌شود
برای مقابله با فساد سازمانی، اقدامات مختلفی انجام می‌شود. اصلاحات ساختاری برای کاهش قدرت انحصاری افراد و واحدها، ترمیم حقوق و مزایای کارکنان، اصلاح قوانین و مقررات، آشناسازی ارباب رجوع با حقوق خود و قوانین ناظر بر نهادها، و ایجاد فضای مطلوب برای فعالیت رسانه‌ها از جمله راهکارهای مطرح برای مبارزه با این پدیده است
فساد سازمانی به عنوان یک بیماری مزمن در نظام اداری شناخته شده و به عنوان چالشی نسبتا فراگیر و قدیمی تلقی می‌شود. این پدیده مقارن با شکل‌گیری فعالیت‌های سازمانها شکل گرفته است و همواره به عنوان چالشی برای دولت‌ها باقی مانده است.