مدیریت دانش و تاب آوری : رمز موفقیت در سازمانها
مدیریت دانش به عنوان یک رویکرد سازمانی برای شناسایی، جمعآوری، ارزیابی، ذخیره و به اشتراکگذاری دانش درون یک سازمان تعریف میشود. این مفهوم به منظور بهبود کارایی و بهرهوری در سازمانها ایجاد شده و به آنها کمک میکند تا از دانش موجود خود به بهترین نحو استفاده کنند.در نتیجه، سازمانها قادر خواهند بود به سرعت به تغییرات پاسخ دهند و در برابر ناپایداریها مقاومتر شوند و تاب آوری بیشتری را برخودار شوند.
مدیریت دانش نقش مهمی در افزایش تاب آوری سازمانی و بهبود عملکرد دارد. این رابطه توسط مطالعات مختلفی مورد توجه بوده است که نشان میدهد چگونه شیوههای مؤثر مدیریت دانش میتواند منجر به سازگاری، چابکی و نوآوری بهتر در سازمانها شود.
مدیریت دانش شامل انواع روش ها و شیوه هایی است که استفاده موثر از دانش را به عنوان یک دارایی استراتژیک تسهیل می کند.مدیریت دانش به توسعه تاب آوری و ارتقای عملکرد سازمان مرتبط است.
مدیریت دانش فرآیند خلق و استفاده از دانش در سازمانهاست که شامل مراحل مختلفی از جمله جمعآوری، ثبت، طبقهبندی و اشتراکگذاری اطلاعات است. هدف اصلی این فرآیند، افزایش کارایی و کاهش اتلاف منابع انسانی و زمانی است.
شیوههای مؤثر مدیریت دانش به سازمانها کمک میکند تا اطلاعات و تجربیات را بهطور سیستماتیک جمعآوری، ذخیره و به اشتراک بگذارند. این فرآیند موجب افزایش سازگاری سازمان با تغییرات محیطی میشود، زیرا کارکنان به سرعت به اطلاعات جدید دسترسی پیدا میکنند و میتوانند تصمیمات آگاهانهتری بگیرند. همچنین، مدیریت دانش باعث تقویت تابآوری سازمان میشود؛ زیرا با یادگیری از تجربیات گذشته، سازمانها میتوانند به چالشها بهتر پاسخ دهند. در نهایت، تبادل ایدهها و نوآوریهای جدید در نتیجه همکاریهای بینفردی و تیمی تسهیل میشود که منجر به خلق محصولات و خدمات نوآورانهتر خواهد شد.
تحقیقات نشان می دهد که مدیریت یا خلق دانش به طور قابل توجهی بر قابلیت های تاب آوری سازمانی تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، یک مطالعه با تمرکز بر بانکهای سعودی نشان داد که ایجاد دانش به طور مثبت بر ویژگیهای انعطافپذیری مانند سازگاری و نوآوری تأثیر میگذارد ( علی الهراتی و همکاران ، 2018).
سازمانهایی که به خوبی از دانش خود بهرهبرداری میکنند، قادرند در برابر بحرانها و نوسانات بازار مقاومت بیشتری نشان دهند. در نتیجه، مدیریت دانش به عنوان یک ابزار استراتژیک، نقش مهمی در ارتقای تابآوری و پایداری سازمانها ایفا میکند.
انواع دانش در مدیریت دانش
در مدیریت دانش، دو نوع اصلی دانش وجود دارد:
– دانش صریح: این نوع دانش شامل اطلاعات مستند و قابل انتقال است، مانند گزارشها و مقالات.
– دانش ضمنی: این نوع دانش شامل تجربیات و مهارتهای فردی است که معمولاً به سختی قابل انتقال هستند.
مزایای مدیریت دانش
استفاده از سیستمهای مدیریت دانش مزایای زیادی دارد، از جمله:
-افزایش کارایی: با دسترسی آسانتر به اطلاعات، کارکنان میتوانند تصمیمات بهتری اتخاذ کنند.
– جلوگیری از خروج دانش: حفظ اطلاعات حیاتی سازمان در مواقع تغییرات نیروی کار.
-تسهیل یادگیری سازمانی: با اشتراکگذاری تجربیات موفق، سازمانها میتوانند از اشتباهات گذشته درس بگیرند.
پیادهسازی مؤثر مدیریت دانش نیازمند فرهنگ سازمانی مناسب و ابزارهای فناوری اطلاعات است. عدم توجه به این موارد میتواند منجر به ناکارآمدی در سیستمهای مدیریت دانش شود
مدیریت دانش میتواند ابزاری مهم برای موفقیت و بقای سازمانها در دنیای رقابتی امروز بشمار آید.
مدیریت دانش نقش مهمی در افزایش تاب آوری سازمانی و بهبود عملکرد دارد. این رابطه توسط مطالعات مختلفی مورد توجه بوده است که نشان میدهد چگونه شیوههای مؤثر مدیریت دانش میتواند منجر به سازگاری، چابکی و نوآوری بهتر در سازمانها شود.
مدیریت دانش شامل انواع روش ها و شیوه هایی است که استفاده موثر از دانش را به عنوان یک دارایی استراتژیک تسهیل می کند.مدیریت دانش به توسعه تاب آوری و ارتقای عملکرد سازمان مرتبط است .مدیریت دانش فرآیند خلق و استفاده از دانش در سازمانهاست که شامل مراحل مختلفی از جمله جمعآوری، ثبت، طبقهبندی و اشتراکگذاری اطلاعات است. هدف اصلی این فرآیند، افزایش کارایی و کاهش اتلاف منابع انسانی و زمانی است.
تحقیقات نشان می دهد که مدیریت یا خلق دانش به طور قابل توجهی بر قابلیت های تاب آوری سازمانی تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، یک مطالعه با تمرکز بر بانکهای سعودی نشان داد که ایجاد دانش به طور مثبت بر ویژگیهای انعطافپذیری مانند سازگاری و نوآوری تأثیر میگذارد، که به نوبه خود عملکرد سازمانی را همانطور که با رویکرد کارت امتیازی متوازن اندازهگیری میشود، افزایش میدهد( علی الهراتی و همکاران ، 2018).
مدیریت دانش (KM) یک رویکرد سیستماتیک برای جمع آوری، سازماندهی، به اشتراک گذاری و تجزیه و تحلیل دانش و اطلاعات در یک سازمان است. هدف این رشته ارتقای عملکرد سازمانی با استفاده از دانش جمعی برای تقویت نوآوری و بهبود فرآیندهای تصمیم گیری است.
تابآوری سازمانی به معنای ظرفیت یک سازمان برای پیشبینی بحرانها، واکنش مناسب به شرایط بحرانی، کاهش اثرات منفی و بازیابی از آسیبها است. این مفهوم به ویژه در زمانهای بحران اهمیت زیادی پیدا میکند، زیرا سازمانها باید قادر باشند خدمات ضروری را ارائه دهند و نقش مهمی در بازگشت جامعه به شرایط عادی ایفا کنند.
تحقیقات نشان میدهند که بین ابعاد مدیریت دانش و تابآوری سازمانی ارتباط معناداری وجود دارد.نوآوری به عنوان یک عامل میانجی در این رابطه شناخته شده است که میتواند تأثیر مثبت مدیریت دانش بر تابآوری سازمان را تقویت کند( مومیوند و همکاران ، 1401).
مطالعات نشان داده است نوآوری به عنوان یک عامل میانجی، نقش مهمی در تقویت تأثیر مدیریت دانش بر تابآوری سازمانها ایفا میکند. با ایجاد یک فرهنگ نوآورانه، سازمانها میتوانند از دانش موجود به بهترین نحو استفاده کرده و راهحلهای خلاقانهای برای چالشهای پیشرو ارائه دهند. این امر به آنها کمک میکند تا در برابر تغییرات محیطی و بحرانها مقاومتر شوند.
نوآوری موجب تسهیل در تبادل دانش و تجربیات بین اعضای سازمان میشود، که این خود به افزایش قابلیت انطباق و یادگیری سازمانی منجر میگردد. بنظر میرسد هم آیندی مدیریت دانش و نوآوری میتواند به تقویت تابآوری و پایداری سازمانها کمک کند.
تعامل بین مدیریت دانش و یادگیری سازمانی نیز بسیار مهم است.
مطالعهای که در سازمانهای دولتی ایران انجام شده است، رابطه مثبت معناداری را بین مدیریت دانش و تابآوری سازمانی نشان داد که یادگیری سازمانی به عنوان میانجی عمل میکند.
این نشان میدهد سازمانهایی که به طور مؤثر دانش را مدیریت میکنند، مجهزتر برای یادگیری و سازگاری هستند و در نتیجه از تابآوری بهتری برخودار خواهندبود( فانی و همکاران ، 1396).
ترکیب مؤثر مدیریت دانش با استراتژیهای تابآوری میتواند به سازمانها کمک کند تا نه تنها در برابر بحرانها مقاومت کنند بلکه از آنها نیز به عنوان فرصتی برای رشد و یادگیری استفاده نمایند. این موضوع به ویژه برای سازمانهای تحقیقاتی و آموزشی که با چالشهای پیچیدهای مواجه هستند، بسیار حیاتی است
دکتر محمدرضا مقدسی مدیر و موسس خانه تاب آوری در خاتمه این مطلب آورده است مدیریت دانش فرآیند خلق و استفاده از دانش در سازمانهاست که شامل مراحل مختلفی از جمله جمعآوری، ثبت، طبقهبندی و اشتراکگذاری اطلاعات است. هدف اصلی این فرآیند، افزایش کارایی و کاهش اتلاف منابع انسانی و زمانی و توسعه تاب آوری سازمان است.