آموزش تاب‌آوری و تاثیر آن بر مراقبان خانوادگی
آموزش تاب‌آوری و تاثیر آن بر مراقبان خانوادگی مددجویان مبتلا به اختلال دوقطبی موضوع اصلی این پژوهش است
تشخیص اختلال دوقطبی برای فرد و خانواده یک موضوع استرس‌زا است، مراقبان زمانی می‌توانند بر استرس مراقبت از مددجوی مبتلا به اختلال روانپزشکی غلبه کنند که تاب آور باشند.
میانگین نمره پیش آزمون تاب‌آوری در دو گروه کنترل و مداخله به ترتیب ۸۰/۵ ± ۶۵/۲۲ و ۶۱/۵ ± ۴۴/۲۳ بود، دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی‌داری با هم نداشتند (۵۹/۰ = p)، در حالی که میانگین نمره‌ی پس آزمون تاب‌آوری در گروه کنترل۱۲/۶ ± ۱۹/۲۳ و در گروه مداخله ۳۶/۳ ± ۹۷/۳۳ بود، که اختلاف آماری معنی‌داری را نشان می‌دهد (۰۰۱/۰>p). مقایسه نمره‌ی تاب‌آوری در مراحل پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه به صورت جداگانه نشان می‌دهد که نمره تاب‌آوری در مراحل پیش آزمون و پس آزمون در گروه کنترل اختلاف آماری معنی‌داری با هم نداشتند (۱۱/۰p=)، در حالی که افزایش آماری معنی‌داری در مرحله‌ی پس آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه مداخله مشاهده شد (۰۰۱/۰>p).
نتیجه‌گیری کلی: نتایج مطالعه حاضر نشان داد آموزش روان شناختی بر تاب‌آوری مراقبان مددجویان مبتلا به اختلال دوقطبی تأثیرگذار است.
بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری مراقبان خانوادگی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب با چالش های منحصر به فردی از جمله انگ، انزوای اجتماعی و سطوح بالای استرس مواجه می شوند.
انگ مرتبط با اختلال دوقطبی می تواند منجر به قضاوتهای منفی، احساس شرم و انزوای اجتماعی برای بیمار و مراقبان او شود. مراقبان ممکن است به دلیل انگ اطراف این اختلال، کاهش در تماس های اجتماعی را تجربه کنند که منجر به کناره گیری اجتماعی و احساس انزوا می شود(سمیعی و همکاران، 2013).