در طول تاریخ دیدگاه غالب در مورد افراد مبتلا به کم­ شنوایی عمدتا بر ناتوانی­های آنها تاکید داشته که منجر به ایجاد حس بی ­کفایتی و ناکامی در این افراد شده است. اما دیدگاه اخیر در مورد افراد مبتلا به کم­ شنوایی بر روان­شناسی مثبت، مسائل مربوط به سلامت و توانایی­ها و شایستگی­های فردی برای اداره زندگی مستقل که مرتبط با مفهوم تاب ­آوری است، تاکید دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی مروری مفهوم تاب ­آوری در افراد مبتلا به کم­شنوایی بود.
مواد و روش­ها
بدین منظور از منابع علمی پایگاه­های اطلاعاتی PubMed، Elsevier، ProQuest و Google scholar و نیز از کتاب­های معتبر در زمینه کم­شنوایی بین سال­های ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۳ استفاده شد. جستجو در این پایگاه­ها با استفاده از کلید واژه­های resilience, hearing impairment و deaf انجام گرفت.
یافته ­ها
نتایج نشان داد تاب ­آوری فرایندی پویا در رشد انسان است که در تعامل با شخصیت و عوامل محیطی در جریانی دوسویه رشد می­کند. این فرایند یک ویژگی ثابت نیست؛ بلکه قابل تغییر است و می­توان آن را بهبود بخشید. عوامل محافظت­کننده تاب ­آوری در سطوح فردی، خانوادگی و محیطی قرار می­گیرند که می­توان از آنها به عنوان نقطه آغاز مناسبی در طراحی و اجرای مداخله­های بالینی برای افراد مبتلا به کم­شنوایی و خانواده­های آنها استفاده کرد.

تاب آوری و کم شنوایی