تاب آوری و خودمراقبتی

خودمراقبتی عملی است که در آن هر فردی از دانش، مهارت و توان خود استفاده می‌کند تا «به طور مستقل» از سلامت خود مراقبت کند. خودمراقبتی به بهبود سلامت جسمانی، روحانی و عاطفی فرد توجه دارد و شامل مراقبت از خود در حوزه‌های مختلف از جمله تغذیه، ورزش، استراحت و مدیتیشن می‌شود.

خودمراقبتی به‌معنای انجام هر نوع فعالیتی است که منجر به حفظ یا ارتقای سلامتی جسم و روح ما می‌شود. این مفهوم انرژی می‌بخشد و باعث سرزندگی و احساس خوشبختی می‌شود.

هرساله روز بین‌المللی خودمراقبتی در تاریخ 24 جولای، مصادف با دوم مرداد ماه، فرصتی را برای افزایش توجه به موضوع خودمراقبتی در سراسر جهان فراهم می کند خودمراقبتی به مجموعه عملکردهایی گفته می شود که هر فردی برای حفظ سلامت جسمی و روانی، پیشگیری از ابتلا به بیماری ها و اقدامات درمانی مناسب برای بهبود سلامت خود به کار می گیرد. روز خودمراقبتی روزی است که به سلامت جسمی و روحی فرد اختصاص داده شده است.

خودمراقبتی، عملی است که در آن، هر فردی از دانش، مهارت و توان خود به عنوان یک منبع استفاده میکند تا به طور مستقل از سلامت خود مراقبت کند خودمراقبتی، گام اول سلامت است و یعنی اینکه که ما یاد بگیریم خودمان از خودمان مراقبت کنیم

خودمراقبتی رفتاری است داوطلبانه، آگاهانه و هدفدار، فعالیتی است آموخته شده، حق و مسوولیتی است همگانی برای حفظ سلامت خود، خانواده و نزدیکان از حیطه های خود مراقبتی می توان به ارتقاء سلامت، اصلاح شیوه زندگی، پیشگیری از بیماری، ارزیابی علایم، حفظ سلامت، درمان بیماری و توان بخشی اشاره کرد

بین 65 تا 85 درصد از مراقبتهایی که به سلامت ما منجر میشود، محصول خود مراقبتی است.
بر اساس مطالعات علمی می توان 40 درصد کاهش مراجعه به پزشکان عمومی، 17 درصد کاهش مراجعه به پزشکان متخصص، 50 درصد کاهش مراجعه به مراکز اورژانس، 50 درصد بستری در بیمارستان و 50 درصد غیبت از کار را با خودمراقبتی کاهش داد

خودمراقبتی در شرایط مزمن شامل نگهداری خودمراقبتی (پایبندی به درمان)، نظارت بر خودمراقبتی (شناخت علائم) و مدیریت خودمراقبتی (پاسخ به علائم) است خودمراقبتی موثر برای بسیاری از بیماران به دلیل موانع مختلف چالش برانگیز است

خودمراقبتی قدرت لازم برای ادامه زندگی را تقویت میکند و در حفظ سلامت روان و جسم نقش مهمی دارد، انرژی موردنیاز برای تلاش جهت موفقیت فراهم می‌کند، و رعایت نکردن آن، دیر یا زود، گریبان ما را با انواع عوارض جسمی و روحی میگیرد.

خودمراقبتی شامل انجام کارهای خوشحال کننده نیست، بلکه گاهی باید به مسائل تلخ و حل نشده هم رسیدگی کنیم، پیش از آنکه دیر شود.

باید با آسیب دیدگی های روحی در گذشته، روابط ناسالم و عقاید محدودکننده روبرو شوید و آنها را حل و فصل کنید.

با روانشناس صحبت کنید و با کسانی که دلتان میخواهد با آنها حرف بزنید ولی به دلایلی مدتهاست از آنها عصبانی هستید یا قهر کرده اید حرف بزنید.

خودمراقبتی جسمانی شامل نحوه تغذیه بدن، میزان خواب، میزان فعالیت بدنی و توجه به نیازهای بدنی است.

استراحت به اندازه کافی، مصرف دارو طبق دستورالعمل و مدیریت سلامتی همه بخشی از خود مراقبتی جسمانی هستند.

رابطه بین خودمراقبتی و تاب آوری در ادبیات تحقیق مواردی ویژه ای را خاطر نشان کرده است که شایسته توجه محققان و متخصصان تاب آوری است :

همبستگی مثبتی بین تاب آوری و مراقبت از خود در شرایط مختلف مزمن مشاهده میشود.

این نشان می‌دهد که افراد با سطوح بالاتر تاب‌آوری تمایل به شرکت در فعالیت‌های خودمراقبتی بیشتری دارند که می‌تواند به حفظ رفاه جسمی و عاطفی کمک کند.

 همچنین مطالعات نشان داده است که رفتارهای خودمراقبتی تا حدی واسطه و میانجی ارتباط بین تاب آوری و کیفیت زندگی بحساب می آید.

رفتارهای خودمراقبتی با افزایش اثرات مثبت تاب آوری به بهبود کیفیت زندگی کمک می کند.

تحقیقات اهمیت تاب آوری را در مهار ناملایمات خودمراقبتی روزانه و حفظ سلامت جسمی و عاطفی در افراد مبتلا به بیماری های مزمن یادآور میشود.

رابطه بین خودمراقبتی و تاب آوری می تواند تحت تأثیر عوامل زمینه ای مختلفی مانند نوع بیماری مزمن، جمعیت شناسی فردی و شبکه های حمایت اجتماعی قرار گیرد.

مطالعات همچنین نشان میدهد که نشان می‌دهد خودمراقبتی می‌تواند به کاهش اثرات منفی فرسودگی شغلی کمک کند.

 آموزش تاب آوری، میتواند شامل آموزش مراقبت از خود و تکنیک های مدیریت استرس باشد.

تاب آوری می تواند به رفتارهای خودمراقبتی کمک کند، رفتارهای خودمراقبتی نیز نقش واسطه ای در افزایش اثرات مثبت تاب آوری بر کیفیت زندگی دارند. درک این روابط می تواند از توسعه مداخلات موثر برای بیماران مبتلا به بیماری های مزمن خبر دهد.