تاب آوری و فرسودگی شغلی در کارکنان بیمارستان

در این مقاله به رابطه تاب آوری با فرسودگی شغلی پرسنل  بیمارستان های شهرستان تبریز پرداخته شد.

مطالعه مذکور از نوع توصیفی-همبستگی بود.

شرکت کنندگان تعداد ۲۰۰ نفر از کارکنان دو بیمارستان امام رضا و محلاتی بودند که از بین کارکنان بیمارستان های شهرستان تبریز به صورت تصادفی انتخاب شدند.

ابزارها شامل پرسشنامه های فرسودگی شغلی مسلش و تاب آوری کانر و دیویدسون بودند.

تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون وتحلیل رگرسیون نشان دادند بین مولفه های تاب آوری با ابعاد فرسودگی شغلی رابطه معناداری وجود داشت.

می توان نتیجه گرفت تاب آوری با فرسودگی شغلی در ارتباط است

تاب آوری و فرسودگی شغلی در کارکنان بیمارستان

بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری فرسودگی شغلی را میتوان درد مزمن افراد فوق موفق تعریف کرد. کاهش تاب آوری، دسترسی نداشتن به یک منبع خاص در پاسخ به یک واقعه خاص و یا دوران فشار است در حالیکه فرسودگی شغلی را میتوان فشار روانی، استهلاک و استرس ناشی از فشار کار و وظایف هم ستیز نامید
فرسودگی شغلی و کاهش تاب آوری دو موضوع متفاوت هستند. کسی که درگیر فرسودگی شغلی شده است نیاز دارد برای مدتی استراحت کند تا بدنش از استرسی که برای مدت طولانی تحمل کرده است رهایی یابد و به وضعیت ثابت قبلی باز گردد. بعد از اینکه فرد به اندازه کافی استراحت کرد، قدرتش را دوباره به دست آورد و غدد آدرنال دوباره کارایی نرمال خود را به دست آوردند، می تواند به عقب نگاه کند و ببیند که چه درسی از این رویداد گرفته است و چطور می تواند از آن در زندگی شغلی آینده اش استفاده کند.
تفاوت بین این دو در این است که فردی که مبتلا به فرسودگی شغلی است خودش مقدمات آن را فراهم کرده است، ولی کسی که دچار کاهش تاب آوری شده است نقشی در به وجود آمدن وضعیتی که در آن قرار گرفته است نداشته است.