دلزدگی زناشویی بر مبنای تاب­ آوری فردی و باورهای معنوی

دلزدگی زناشویی بر مبنای تاب­ آوری فردی و باورهای معنوی

پژوهش حاضر با هدف تدوین الگویی برای پیش‌بینی دلزدگی زناشویی بر مبنای کارکرد خانواده، تاب­ آوری فردی و باورهای معنوی انجام شد. روش پژوهش همبستگی است. جامعه­ ی آماری شامل کارکنان متاهل مناطق بیست و دوگانه شهرداری شهر تهران و همسران آنان که حداقل سه سال از زندگی مشترک آنها سپری شده در سال 1390 بود.

نمونه­ ی مورد مطالعه شامل 500 زوج بوده که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند.

ابزارهای مورد استفاده ابزار سنجش عملکرد خانواده، مقیاس دلزدگی زناشویی، پرسشنامه ­ی تاب­ آوری و پرسشنامه­ ی معنویت/دینداری است. یافته ­ها نشان داد که کارکرد خانواده، تاب­آوری فردی و باورهای معنوی تاثیر منفی و معنی­داری در کاهش دلزدگی زناشویی داشت.

همچنین تاب­آوری فردی و باورهای معنوی با واسطه­ی کارکرد خانواده، دلزدگی زناشویی را کاهش می­دهد.

نتایج به­ دست آمده از تحلیل مسیر نشان داد که کارکرد خانواده، تاب­ آوری فردی و باورهای معنوی، دلزدگی زناشویی را پیش‌بینی می­کند و مدل از برازش مناسبی برخوردار است.

در مجموع نتایج نشان داد که تاب­ آوری فردی، باورهای معنوی و کارکرد خانواده به ­طور مستقیم و غیر مستقیم در کاهش دلزدگی زناشویی موثر است.

اما تاثیر تاب­ آوری فردی بر کارکرد خانواده در کاهش دلزدگی زناشویی بیشتر است.

بنابراین توجه به نقش تاب­آوری در کارکرد زناشویی و شیوه­ های افزایش تاب­ آوری در زوجین مفید به نظر می­رسد.

پیش‌بینی دلزدگی زناشویی بر مبنای کارکرد خانواده، تاب­آوری فردی و باورهای معنوی