تأثیر آموزش تابآوری بر کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان متقاضی طلاق
طلاق عامل از هم گسیختگی ساختار بنیادی ترین بخش جامعه، یعنی خانواده است که علاوه بر خانواده بر جامعه نیز تأثیر میگذارد.
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان متقاضی طلاقبود.
طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود.
جامعه آماری شامل تمام زنانی بود که به منظور طلاق در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ به دادگستری شهر اردبیل مراجعه کرده بودند.
نمونه پژوهش شامل ۳۰ زن متقاضی طلاق بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه (یک گروه آزمایشی و یک گروه گواه) گمارده شدند.
جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های بی ثباتی ازدواج MII (ادواردز، جوهانسون و بوث، ۱۹۸۷)و ناسازگاری بیر- استرنبرگDQ(بیر و استرنبرگ، ۱۹۷۷) استفاده شد.
برای گروه آزمایشی آموزش تاب آوری در ۸ جلسه یک ساعته و هفتهای دو بار برگزار شد،
در حالی که گروه گواه هیچگونه مداخلهای را دریافت نکردند.
نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تاب آوری میتواند موجب کاهش ریسک طلاق در زنان متقاضی طلاق شود (۰۵/۰>p)
اما به طور معناداری قادر به کاهش ناسازگاری زناشویی نشد.
این نتایج میتواند پشتوانه ای برای بکارگیری روش آموزش تاب آوری در کاهش ریسک طلاق در زنان متقاضی طلاق باشد تا بدین وسیله مانع فروپاشی بنیان خانواده شود.
تأثیر آموزش تابآوری بر کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان متقاضی طلاق مورد تایید قرارگرفته است .